حافظیه شیراز. اولین تصویری که از آن به یاد داریم، به دیدار جنجالی استقلال و سپاسی در آبان ماه ۱۳۷۸ باز می گردد. روزی که جلال مرادی با اخراج فرهاد مجیدی، جوان آن روزها، به آتش زیر خاکستر سکوها فوت کرد و هجوم تماشاگران به داخل زمین بازی را نیمه کار گذاشت. بازی در شرایطی متوقف شد که سپاسی ۲-۱ از حریف پیش بود و کمیته انضباطی در نهایت رای به برتر ۳-۰ شیرازی ها داد.

ورزشگاه کوچک شیراز در قیاس با سایر ورزشگاه های ایران از بسیاری جهات متمایز است. موقعیت مکانی نه چندان مهندسی شده استادیوم در مرکز شهر و به فاصله یک عرض خیابان از مقبره حافظ، شرایط نه چندان جالبی را قبل و بعد از هر دیدار حساسی رقم می زند. به خصوص دیدارهایی که یک طرف شان یکی از دو تیم سرخابی است. تجمع هزاران هوادار در خیابان های اطراف، گیشه های بد ساخت بلیت فروشی، دست فروش هایی که همه جا بساط کرده اند، نرده هایی نه چندان مستحکم برای سازمان دهی صف ها و تراکم غیر قابل وصف دهها هزار هوادار برای عبور از تنها درب ورودی استادیوم. دربی که پهنای آن تفاوتی با ورودی اتاق های منازل ندارد و در نهایت هجوم سیل عظیم هواداران به سکوهای کم ظرفیت ورزشگاه.

سکوهایی که تا همین چند ماه قبل سیمانی بودند و در ابتدای فصل صندلی کاری شده اند. گذشته از رنگ و روی تازه ای که صندلی های جدید النصب (!) به ورزشگاه بخشیده اند، باید این نکته را هم مدنظر داشت که در گذر از سکوی سیمانی به صندلی، ظرفیت ورزشگاه به طرز چشم گیری کاهش یافته و دیگر مسئله مهربان تر نشستن تماشاگران برای افزایش ظرفیت از پایه منتفی است. دیدار رفت دو تیم فجر سپاسی و پرسپولیس در لیگ یازدهم در واقع اولین رونمایی از حافظیه نوین بود که حاشیه های جالبی را هم در بر داشت. حضور یک تیم شیرازی در لیگ برتر بعد از یکی دو فصل غیبت، شور و حال تازه ای را به میان شیرازی ها و بعضا اطراف شیرازی ها آورده بود و عدم توازن میان تقاضای سیل هواداران قرمز و زرد و عرضه جایگاههای حافظیه سرانجام به شکسته شدن درب اصلی ورزشگاه انجامید و صدها هواداران حبس شده پشت این درب، با ذوق و شوقی وصف ناپذیر از این موفقیت ارزشمندشان، به میان جمعیت تزریق شدند.

درب های خروجی استادیوم، به جز درب ورودی، که در پایان بازی به روی هواداران باز می شوند هیچ یک مسیر هموار و حساب شده ای به خیابان اصلی ندارند و جهت یابی برای یافتن سر منزل مقصود در میان کوچه و پس کوچه های تنگ و تاریک پشت ورزشگاه تنها با سپردن خود به سیل جمعیت میسر خواهد شد! وضعیت بوفه و آب سرد کن های ورزشگاه نیز تفاوت شایانی با سایر نمونه های مشابه در دیگر نقاط کشور ندارد و تراکم هواداران پشت گیشه تنها بوفه استادیوم، بعضا آن ها را تا مرز از حال رفتن هم پیش می برد. درب ورودی بازیکنان، خبرنگاران، VIP و جایگاه ویژه قدری پایین تر از درب اصلی قرار دارد و اتوبوس حامل بازیکنان دو تیم دقایقی بعد از سوت پایان دقیقا از مجرای انفجار جمعیت عبور می کند و یک مسیر بودن این درب گاها راننده نگون بخت را با بحران احتمالی عبور از میان سنگ پرانی های تماشاگرنماهای کمین گرفته مواجه می کند. ورزشگاه به باغ ملی هم نزدیک است و آنجا پر از درختان نارنج. نارنج یکی از چگال ترین مرکبات است و برخورد آن (به ویژه نمونه نارسش) به شیشه اتوبوس، تفاوتی با یک سنگ ندارد.

جایگاه خبرنگاران تازه تاسیس حافظیه به شکل جالبی طراحی شده و خبرنگار با با زاویه دیدی که دارد در هر بازی ناگزیر به حدس زدن تعدادی از صحنه ها و موقعیت های گل خواهد بود. وضعیت چمن ورزشگاه هم با شروع فصل سرد همچون بسیاری دیگر از چمن های ورزشگاه لیگ برتر با بحران «پوکی» مواجه است و این مسئله بی شک بر کیفیت بازی طرفین تاثیرگذار خواهد بود. کما اینکه شهرستانی بودن شاهین می تواند به برگ برنده فیروز کریمی در این فینال بدل شود و سازمان لیگ از این حیث جانب انصاف را انصافا رعایت نکرده!

وضعیت اسکوربرد ورزشگاه کماکان مبهم است و تنها پایه های بدون نمایشگر آن در میان تماشاگران نصب شده است. به علاوه بحران نور ورزشگاه هم که در سالیان قبل همین فیروز کریمی یکی از منتقدین به طنز آن قلمداد می شد ممکن است دوباره مشکل ساز شود. در مجموع علی رغم اطمینان های تورج موید، مدیر کل سازمان ورزش و جوانان استان فارس، مبنی بر استاندارد بودن شرایط و آمادگی هیئت فوتبال استان برای پذیرایی از فینالیست های جام حذفی به نظر می آید یکشنبه ۹ بهمن، روز یا شب پر تنشی در ورزشگاه کوچک حافظیه در راه باشد و چه بسا عزیز محمدی و همکارانش در سازمان لیگ بعدها به واسطه این انتخابشان پشیمان شوند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: